I dag er det ikkje ein solstråle å skimte her i Aasen-tunet. Regnet plaskar ned, dropane er feite som middagspølser og vinden riv og slit i tuntrea. Nesten alle levande kryp held seg innandørs når det er slik uvêr. Nesten.

Det skal sjølvsagt litt meir enn regn og vind til for å få ein ordspion som meg til å gøyme seg innandørs. Eg snik meg langs husveggen mens nye ord ramlar ned i hovudet mitt like fort som regndropane plaskar i bakken.

«Middagspølseregn. Regnvêrslykke. Katteklok.» Ordspionar i min klasse treng ikkje alltid spionera for å finne nye ord. Av og til dukkar dei berre opp! Akkurat som regnvêret.

Idet eg tenker at det er ganske fint å vere den einaste kroppen som vågar seg ut i dette uvêret, luktar eg nokon. Fire potar. Ein lodden hale. Ein snute som kan lukte fisk og mus mange mil unna. Eg strekker snuten endå lenger ut i det plaskande middagspølseregnet. Det er ingen tvil. Det er ein katt på andre sida av hushjørnet. Ein framand katt.

«Regn. Regn. Regn. Plask. Plask. Plask,» seier den framande katten. «Æsj! Det er då ikkje nye ord.» Stripene mine reiser seg. Kva slags katt er det som driv og jaktar etter nye ord her i mitt tun? Det er då eg, den store ordspionen Lurivar, som skal finne dei nye orda som dukkar opp her.

Lukta av den framande katten kjem nærare og nærare. Eg kan lukte at ho har ete perler til frukost og at ho har vaska seg grundig, men at potane er fulle av søyle. Det er umogleg å ha reine potar i Aasen-tunet i dag. Heile tunet er eit søylehav.

Der rundar ho hjørnet og ho skvett til når ho ser meg og dei barske stripene mine. Eg prøvar å sjå på ho med det superheltmodige blikket, som eg brukar på ekstra hjartebankspennande spionoppdrag, men eg klarer det kanskje ikkje heilt. Den framande katten har nemleg den kvitaste, mjukaste fløyelspelsen eg nokon gong har sett. Halen når halve vegen til himmelen og er så lun og divalekker at dei fleste kattar ville gått utan musemiddag ein heil veke for ein slik hale.

«Kven er du?» spør eg og høyres ganske tøff ut.
«Eg er, eg er,» stotrar den framande og høyres slett ikkje tøff ut. «Eg er Glupipus.» Stripene mine er nær ved å hoppe av meg. Glupipus? Men det er jo nesten eit like katteklokt namn som mitt! Men berre nesten sjølvsagt.
«Kva gjer du her?»
«Eg går meg ein tur i regnet, mens eg prøvar å finne nye ord.»
«Kva skal du med nye ord?» spør eg og høyrest akkurat så streng ut som ein ordspion skal.
«Eg er så veldig glad i ord og har så lyst til å finne nokre som er heilt nye, men,» seier Glupipus med pelsmjuk stemme.
«Men?» spør eg og er kanskje ikkje så spionstreng lenger.
«Men eg klarar ikkje å finne eit einaste eitt!» mjauar Glupipus og ser tristare ut enn ein regnvåt julekveld.

Eg viftar litt med halen, kikkar ut i middagspølseregnet og lurar så det brakar og sprakar på kva eg skal seie til denne Glupipus. Sjølv om eg er ordspion og kan både eit og to ord som kan trøyste triste kattar, musemaraton og fiskefest for eksempel, har eg liksom ikkje heilt lyst til å seie slik trøysteord akkurat no. Eg kjenner ikkje denne Glupipus og eg er ganske sikker på at eg ikkje likar at ho leitar etter nye ord i tunet mitt. Det er det då eg som skal finne nye ord og tenk om ho skulle finne dei før meg!

«Og kven er du?» spør Glupipus.
«Eg er ordspionen Lurivar, og Aasen-tunet er faktisk mitt tun. Ja, og så er det vel litt tunet til han Ivar Aasen også, men han synest nok det er best at eg passar på. Eg og stripene mine.»
«Ordspion?» Brått er ikkje Glupipus trist som ein regnvåt julekveld, men spent som ein julenisse i full fart ned pipa.
«Er du verkeleg ein ekte ordspion?»
«Ekte?» seier eg og flirer det barske spionfliret mitt. «Du ser vel at eg ikkje er laga av papp og teip? Eg er like ekte som dette skrekkelege pysjbuksevêret.»
«Eg vil så gjerne bli ordspion eg òg, men eg synest det er så vanskeleg. Kan ikkje du lære meg?» Glupipus ser på meg med glimmerglitrande augo. Det er ikkje så lett å seie nei til slike augo.
«Men om du skal bli ordspion kan du ikkje kome hit til Aasen-tunet å snappe nye ord frå meg.»
«Eg har mitt eige tun,» mjauar Glupipus. «Det er ikkje like stort og fint som ditt, men eg trur det skal vere mogleg å finne nokre nye ord der likevel.»
«Det er klart det er,» svarar eg. «Ord finst overalt. Dei finst der det er stygt og kaldt, der det er flott og varmt, der det ikkje finst folk og dyr og der det er så mange folk og dyr at det er umogleg å gå på musejakt utan å snuble i ein anna katt på vegen.»
«Men om det finst så mange ord er det vel nok til to ordspionar?»

Denne Glupipus er visst ikkje så dum. Eg sleikar meg tankefult på poten.
«Greit,» seier eg. «Eg skal lære deg eit triks eller tre.» Akkurat då kjem ein buss susande inn i tunet. Det kjem ofte bussar hit til Aasen-tunet og du vil neppe tru så mykje rart som kjem ut av desse bussane. I dag er den full av skuleungar. Dei styrtar gjennom regnet for ingen av dei har regntøy på og menneska tåler ikkje så godt regnver. Eg har høyrt at dei rustar fortare enn ein kan seie rust.

«Ypparleg,» seier eg til Glupipus, og er stolt heilt ut i stripene mine fordi eg har fått min aller første spionlærling. «Kva ser du no?»
«Gutar og jenter som spring,» mjauar Glupipus. «Og ein som ikkje spring i det heile tatt.»
«Ein ekte springenektar,» seier eg fornøgd og studerer guten som går etter alle dei andre med hendene djupt i lommene. «Kva er han for noko?»
«Ein gut?» mjauar Glupipus.
«Som ordspion må du finne ut noko meir. Gut er eit av dei eldste orda som finst. Tusenvis av år gamalt, og så gamle ord er allereie funne opp.»
«Han gomlar på noko,» seier Glupipus.
«Kva gomlar han på?»
«Graut kanskje?»
«Kva har vi då?»
«Ein grautgomlande gut?»
«Ja!» jublar eg så stripene mine og den kvite fløyelspelsen til Glupipus hoppar i kor.
«Mitt første nye ord,» mjauar Glupipus stolt.
«Ofte treng vi ord for ting som vi trur ikkje passar saman,» fortel eg. «Men plutseleg finn vi ut at dei passar saman likevel. Dei fleste synest regnvêr er fysjvêr og innevêr, men av og til er regnvêr tulipanvakkert og roseherleg.»
«Av og til er det regnvêrslykke,» seier Glupipus. «Tusen takk, Lurivar! Du er verkeleg ein flink ordspion. No skal eg reise tilbake til tunet mitt å vere ordspion der.»

Glupipus legg på sprang gjennom middagspølseregnet så søyla sprutar. Det var ikkje så verst å ha ein spionlærling likevel. Saman kan vi jo finne endå fleire nye ord! Den kvelden skriv eg eit namn på ein lapp og legg den i samlinga mi:

«Glupipus.»